κακοδαιμονίζω

κακοδαιμονικός

κακοδαιμονιστέον
κακοδαιμονικός, ή, όν [ᾰ] qui porte malheur, DL. 7, 104 ; Sext. 428 Bkk.
Étym. κακοδαίμων.