κακοδαίμων
κακοδιαιτησίακακο·δαίμων, ων, ον,
gén. ονος
[ᾰ]
1 possédé d’un mauvais
génie, Ant. 134,
25 ; Ar. Nub. 104 ; p. suite, malheureux, Eur.
Hipp. 1362 ;
Ar. Pl.
386 ; Plat.
Conv. 173d ||
2 qui est un mauvais
génie, Ar. Eq.
112 ; Arr.
Epict. 4, 4,
38 ||
Cp. -ονέστερος, Luc.
Lex. 25.
Étym.
κ. δαίμων.