κακογαμίου δίκη

κακογείτων

κακογενής
κακο·γείτων, gén. ονος (ὁ, ἡ) [ᾰ]
1 voisin du mal, porté au mal, Call. Cer. 117 ||
2 voisin du malheur, qui est proche du malheur, Soph. Ph. 692.
Étym. κ. γείτων.