κακοπονητικός

κακόποτμος

κακόπους
κακό·ποτμος, ος, ον [ᾰ]
1 malheureux, Eschl. Ag. 1136 ; Eur. Hel. 700 ||
2 de mauvais augure, Arstt. H.A. 9, 17, 1.
Étym. κ. πότμος.