κακοπραγέω-ῶ

κακοπραγία

κακοπραγμονέω-ῶ
κακο·πραγία, ας (ἡ) [ᾰᾱγ]
1 pass. mauvais succès, malheur, Thc. 2, 60 ; Arstt. Pol. 4, 11 ; Arstt. Rhet. 2, 9, 1 ||
2 act. malfaisance, méchanceté, joint à πανουργία, Artém. 4, 63.
Étym. κ. πράσσω.