κακοσιτία

κακόσιτος

κακοσκελής
κακό·σιτος, ος, ον [ᾰῑ]
1 sans appétit, Eub. (Ath. 248c) ; p. opp. à φιλόσιτος, Plat. Rsp. 475c, d’où dégoûté, El. N.A. 3, 45 ||
2 qui mange à l’excès, glouton, Arr. Cyn. 8, 2.
Étym. κ. σῖτος.