κακότης

κακοτροπεύομαι

κακοτροπέω-ῶ
κακοτροπεύομαι [ᾰ] se conduire mal, agir déloyalement : πρός τινα, Pol. 5, 2, 9, à l’égard de qqn.
Étym. cf. le suiv.