καλοκἀγαθία
καλοκἀγαθικόςκαλο·κἀγαθία, ας
(ἡ) caractère et conduite d’un homme
καλὸς κἀγαθός, parfaite honnêteté,
probité scrupuleuse, Xén. Mem. 1, 6, 14 ;
Cyr. 8, 4,
34 ; Arstt. Nic. 4, 7 ; 10, 10 ; Ar. fr. 1 ; p. opp. à
κακία, Isocr.
2b ;
à πονηρία,
Dém. 777, 5 ;
à ῥᾳδιουργία,
Xén. Ages.
11, 6.
Étym.
καλός, κἀγαθός.