Κάμμης

καμμονίη

κάμμορον
καμμονίη, ης (ἡ) [ῐ] ion. persévérance dans le combat, d’où victoire, Il. 22, 257 ; 23, 661 ; A. Pl. 4, 221.
Étym. καταμένω, cf. καταμονή.