καρχαλέος, α, ον
[
ᾰλ]
1 aiguisé, aigu :
δίψῃ, Il.
21, 541 ; A.
Rh. 4, 1442 ; Nonn. D. 14, 426, etc. dévoré d’une
soif aiguë ||
2 aux dents aiguës (chien,
loup, etc.) A.
Rh. 3, 1058 ; Triphiod. 615 ;
fig. en parl. d’un
fouet, etc. Nonn. D. 48, 307, etc.
Étym.
cf. κάρχαρος.