Καρός

καρόω-ῶ

Κάρπαθος
καρόω-ῶ (ao. ἐκάρωσα ; pass. ao. ἐκαρώθην, pf. κεκάρωμαι) [ᾰ] plonger dans un sommeil pesant, d’où engourdir, hébéter, Arstt. H.A. 8, 20 ; Thcr. Idyl. 24, 58 ; D. Chr. 308 ; en parl. de l’ivresse, Anaxandr. (Ath. 481f) ; Ath. 33a (κάρος 1).