καστανίς

κάστανον

καστεία
κάστανον, ου (τὸ) [τᾰ] κάρυον, Nic. Al. 269, ou abs. au pl. τὰ κάστανα, Mnésith. et Diph. (Ath. 54b) ; Gal. 6, 357, châtaigne.
Étym. p.-ê. pré-grec ou emprunt anatolien.