καταέννυμι
καταζαίνωκατα·έννυμι [ῡ]
vêtir, d’où recouvrir : θριξὶ νέκυν, Il.
23, 135, un mort de chevelures (dont on
lui fait hommage) ; ὄρος καταειμένον ὕλῃ,
Od. 13, 351,
montagne couverte de bois ||
E Impf. 3 pl. καταείνυον
[ῠ], sel.
d’autres, ao. καταείνυσαν [ῠ]
Il. 23, 135 ;
part. pf. pass. καταειμένος, Od.
13, 351 ; 19,
431 ; Hh. Ap. 225, etc.