Κατακεκαυμενίτης

κατακεκράκτης

κατακελευσμός
κατα·κεκράκτης, ου (ὁ) (voc. -κεκρᾶκτα, Ar. Eq. 303 conj. ; sel. von Velsen, βδελυρὲ κρᾶκτα) qui abat ou dompte en poussant de grands cris.
Étym. κ. κέκραγα pf. de κράζω.