κατάσκιος
κατασκιρτάω-ῶκατά·σκιος, ος,
ον :
1 pass. ombragé, couvert de, dat. Hés. O. 515 ; Eschl. Ag. 493, etc. ; Soph. El. 422 ; postér. gén.
Anth. 9, 333
||
2 act. qui donne de l’ombrage, qui couvre, Eschl. Sept. 384 ; Eur. Ph. 657 ; Ar. Ach. 965.
Étym.
κ. σκιά.