καταθύμιος

καταθυμοϐορέω-ῶ

καταθύω
κατα·θυμοϐορέω-ῶ [ῡ] se ronger le cœur, avoir le cœur dévoré d’ennuis, Pythag. (Ps.-Plut. V. Hom. p. 366).