κατερείπω
κατερεύγωκατ·ερείπω (ao.
κατήρειψα ; pf.
pass. κατερήρειμμαι)
1 tr. renverser de fond en comble, détruire,
Eur. Hec.
477 ; Str.
259 ; Hdn
8, 2, 11 ; fig. corrompre : τινά,
Plut. Sol.
6, qqn ||
2 intr. (à l’ao. 2
κατήριπον [ῐ]
Il. 5, 92 ;
Thcr. Idyl.
13, 49, et au
pf. κατερήριπα [ῐ] Il. 14, 55) tomber, s’abattre.