καθέδριος

καθέζομαι

καθέηκα
καθ·έζομαι (impf. ἐκαθεζόμην, fut. καθεδοῦμαι, ao. ἐκαθέσθην) []
I s’asseoir, Od. 1, 372 ; Hés. O. 257 ; ἐπί τινι, Od. 9, 417, etc. ; Eur. Ph. 75 ; ἔν τινι, Soph. Tr. 918 ; ἔς τι, Eschl. Pr. 229, sur qqe ch. ||
II être ou demeurer assis :
1 en parl. de suppliants, Thc. 3, 70 ; Eur. Her. 33 ; Dém. 262, 18, etc. ||
2 avec idée d’immobilité, d’inertie, Od. 6, 295 ; 10, 378 ||
E Prés. dor. καθέσδομαι, Mosch. 3, 46. Impf. poét. καθεζόμην, Il. 1, 536, etc. ; Eschl. Pr. 229 ; Ar. Lys. 1139, etc. Fut. réc. καθεδῶ, Syn. Prov. 2, 123 ; καθεδήσομαι, DL. 2, 72, et καθεσθήσομαι, Spt. Lev. 12, 5. L’ao. ἐκαθέσθην (Paus. 3, 22 ; Lys. 2, 38 ; Charit. 3, 2 ; Anth. 11, 392) blâmé par Luc. Sol. 11.