κατηγορέω-ῶ
κατηγόρημακατ·ηγορέω-ῶ :
I parler contre,
d’où :
1 blâmer, décrier,
p. opp. à εὐλογέω, Plat. Min. 320e ||
2 accuser en justice,
accuser, p. opp. à ἀπολογέομαι, abs.
Ar. Vesp.
840 ; avec un seul
rég. de pers. : τινος,
Hdt. 8, 60 ;
Plat. Menex.
244e ;
Ar. Pl.
1073 ; κατά
τινος, Xén. Hell. 1, 7, 9, qqn ;
avec double rég. : τινός τι, Soph. O.R. 514 ; Eur. Ion 931, etc. ; Plat. Rsp. 605c ; τι κατά τινος, Hypér.
Eux. 34 ;
τινος περί τινος, Thc. 8, 85 ; τινός τινος, Dém.
5, 15 fin, qqn de qqe ch. ; τινος ὥς ou ὅτι, Xén. Hell. 1, 7, 17,
etc. ou
τινος avec un
inf. Plat. Gorg. 482c, accuser qqn de, etc. ;
τινος πρός τινα, Plat. Euthyphr. 2c, une personne auprès
d’une autre ; au pass. κατηγορεῖταί τινος avec
l’inf. Hdt. 7,
205 ; Xén. Hell. 5, 2, 35,
etc. ; Soph.
O.R. 529, on
accuse qqn de, etc. ; οἱ κατηγορούμενοι, And.
2, 2, les accusés ; τὰ κατηγορημένα, Plat.
Ap. 18a ; τὰ κατηγορηθέντα, Ant.
139, 24, les accusations ||
II faire connaître,
révéler, rendre visible : τὴν
ὀλιγοετίαν, Xén. Cyr. 1, 4, 3, trahir son
jeune âge ; ἀπειροκαλίαν, Luc. Nigr. 21, trahir sa sottise ; avec ὡς : κατηγορέει τὸ οὔνομα ὥς ἐστι Ἑλληνικόν, Hdt. 3, 115, son nom accuse
son origine grecque ; impers.
κατηγορεῖ, Plat.
Phæd. 73b, cela se voit
||
III exprimer, signifier,
énoncer, particul.
1 t. de
log. affirmer qqe ch. d’une personne ou d’une chose, d’où
au pass. être affirmé : τινος, Arstt. Categ. 5, 5, etc. ; κατά τινος,
Arstt. Categ.
3, 1, etc. ;
περί τινος, Arstt. Top. 6, 3, 5, etc. ;
Plut. M.
1120a ;
ἐπί τινος, Arstt. Metaph. 2, 3, 5 ; ou ἐπί τινι, Arstt.
Soph. el. 22,
13, de qqn ou de qqe ch. ;
abs. τὸ
κατηγορούμενον, Arstt. Categ. 3, 1, etc. l’attribut (p. opp. à
τὸ ὑποκείμενον, le sujet) ; τὰ κατηγορούμενα, Arstt.
Metaph. 4, 7,
4, c. αἱ
κατηγορίαι ||
2 affirmer, p. opp. à ἀπαρνέομαι,
Arstt. An. pr.
1, 23, 6.
Étym.
κατήγορος.