κατήφεια

κατηφέω-ῶ

κατηφής
κατηφέω-ῶ, être triste, honteux, confus, Il. 22, 293 ; Od. 16, 342 ; Call. Ep. 21 ; A. Rh. 2, 443, 888 ; κ. ὄμμα, Eur. Med. 1012, m. sign. ; en parl. d’animaux, Arstt. H.A. 2, 24.
Étym. κατηφής.