καὐτός

καυχάομαι-ῶμαι

καύχη
καυχάομαι-ῶμαι (f. ήσομαι, ao. ἐκαυχησάμην, pf. inus.)
1 se vanter, se glorifier, Pd. O. 9, 58 ; Eup. (Poll. 9, 146) ; τι, Ath. 627c ; ἐπί τινι, Lycurg. (Bkk. p. 275, 4), de qqe ch. ; εἴς τι, Arstt. Pol. 5, 10, 16, en vue de qqe ch. ; avec une prop. inf. Hdt. 7, 39, ou un part. DH. 8, 30, de faire qqe ch. ||
2 vanter, acc. NT. 2 Cor. 9, 2.
Étym. καύχη.