καυσόω-ῶ

καύστειρα

καυστέον
καύστειρα, adj. fém. (seul. gén. ion. καυστείρης) brûlant, Nic. Th. 924 ; fig. μάχης, Il. 4, 342 ; 12, 316, d’un combat chaud, ardent.
Étym. fém. de καυστήρ.