κάζω
καήμεναι*κάζω (v.
καίνυμαι) d’où
pass. pf. κέκασμαι, Il. 4, 339, etc. ;
Od. 4, 725 ;
Eschl. Eum.
766 ; κέκασσαι, Od. 19, 82 ; 3 sg.
κέκασται, Il.
20, 35 ; Eur.
El. 616 ;
part. pf. dor. κεκαδμένος, Pd. O. 1, 27, et pl. q. pf. 3 sg. ἐκέκαστο, Il. 16, 808 ; Od. 9, 509 ; ou κέκαστο, Il. 14, 124 ; Od. 7, 157.