κεκωλυμένως

κελαδεινός

κελαδεννός
κελαδεινός, ή, όν [] bruyant, sonore, retentissant, Il. 23, 208 ; Hh. Merc. 95 ; Opp. H. 5, 455 ; subst. ἡ κελαδεινή (s. e. θεά) Il. 21, 511, la déesse qui aime le bruit, c. à d. Artémis, à cause du bruit de la chasse ; adv. κελαδεινά, A. Rh. 3, 532, avec un bruit retentissant ||
E Dor. κελαδεννός, Pd. P. 3, 200 ; gén. sg. κελαδεννᾶς, Pd. I. 4, 14 ; gén. pl. κελαδεννᾶν, Pd. P. 9, 158.
Étym. κέλαδος.