κελαδέω-ῶ

κελάδημα

κελαδῆτις
κελάδημα, ατος (τὸ) [ᾰδ] bruit retentissant (du vent, d’un fleuve) Eur. Ph. 221 ; Ar. Nub. 283.
Étym. κελαδέω.