κενεαγγητέον

κενεαγγίη

κενεαγγικός
κενε·αγγίη, ης (ἡ) ion.
1 disette, inanition, Hpc. 392, etc. ||
2 épuisement des vaisseaux, perte de sang, Arét. Cur. m. diut. 2, 3, etc.
Étym. cf. κεναγγής.