κεραμίς
κεραμῖτιςκεραμίς, ίδος
[ᾰῐδ]
I adj. f. de potier : γῆ
κ. Plat. Criti. 111d, etc. ; ou subst. ἡ κ. Ath. 621a, terre de potier,
argile ||
II subst. ἡ κ.
1 tuile, Thc. 3, 22 ; Xén. Hell. 6, 5, 9 ; au pl. toit en
tuiles, Ar. Vesp. 206 ||
2 petit vase de terre
cuite, Ath. 621a ||
E Voc. -ί, Arar. (Ath. 471e) ; gén. de grec comm. -ῖδος,
Arstt. Eud.
7, 1, 6 ; M.
mor. 2, 11, 2, etc.
Étym.
κέραμος.