κεραμῖτις

κέραμον

κεραμοπωλεῖον
κέραμον, ου (τὸ) [] seul. pl. vaisselle d’argile, d’où vaisselle en gén., même d’or ou d’argent, Ptol. (Ath. 229b).
Étym. κέραμος.