κερατίνης

κεράτινος

κεράτιον
κεράτινος, η, ον [ᾰ]
1 de corne, fait en corne, Xén. An. 6, 1, 4 ; Plat. Leg. 795a ; Eumel. (Ath. 699f) ; subst. ἡ κερατίνη, Spt. 2 Reg. 2, 28, trompette ||
2 fait avec des cornes, Plut. M. 983e.
Étym. κέρας.