κιναιδολογέω-ῶ

κιναιδολόγος

κίναιδος
κιναιδο·λόγος, ος, ον [ῐ] qui tient des propos obscènes, DL. 4, 40 ; Ath. 620f.
Étym. κίναιδος, λέγω.