κινναμωμίζω

κινναμώμινος

κινναμωμίς
κινναμώμινος, η ou ος, ον [ᾰ] de cinname ou de cannelier, Diosc. 1, 74 ; Pol. (Ath. 439b) ; Luc. V.H. 2, 11.
Étym. κιννάμωμον.