κινητικός

κινητός

κίννα
κινητός, ή, όν [ῑ] qu’on peut mouvoir, mobile, Plat. Tim. 58d ; Arstt. Nic. 5, 7 ; τὸ κινητόν, Plut. M. 1012e, 1024d, ce qu’on peut mouvoir ||
E Fém. κινητός, Plat. Tim. 37d.
Étym. vb. de κινέω.