κλάσις

κλάσμα

κλαστάζω
κλάσμα, ατος (τὸ) morceau brisé, fragment, Anth. 11, 153 ; Plut. T. Gracch. 19 ; NT. Marc. 6, 43, etc. ||
E Dans une inscr. att. CIA. 2, 678 b, 33 (378/366 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 149, 6.
Étym. κλάω.