κλαυσιάω-ῶ

κλαυσίγελως

κλαυσίδειπνος
κλαυσί·γελως, ωτος (ὁ) [ῐ] rire mêlé de larmes, Xén. Hell. 7, 2, 9 ; D. Phal. 28 ; au pl. Plut. M. 1097f ; surn. de Phrynè, Apd. (Ath. 591c).
Étym. κλαίω, γέλως.