κλεπτήρ

κλέπτης

κλεπτίδης
κλέπτης, ου ()
1 voleur, Il. 3, 11 ; Eschl. Pr. 946 ; Eur. I.T. 1026 ; Plat. Rsp. 344b, etc. ||
2 p. ext. tout homme qui dérobe ou dissimule qqe ch., fourbe, Soph. Aj. 1135.
Étym. κλέπτω.