κλῖτος

κλιτύς

Κλίτων
κλιτύς, gén. ύος (ἡ) [ῑ] pente, penchant, colline, Il. 16, 390 ; Od. 5, 470 ; Soph. Tr. 271, etc. ; Eur. Alc. 578, etc. ||
E Acc. sg. κλιτύν, Od. l. c. ; acc. pl. κλιτῦς, Il. l. c. ; [ῡ] dans ces deux passages.
Étym. κλίνω.