κληρονομία

κληρονόμος

κληροπαλής
κληρο·νόμος, ου (ὁ, ἡ) héritier, héritière : τινός, de qqn, Plat. Leg. 923e ; ou de qqe ch. Lys. 907, 5 ; Isocr. 386b ; fig. τῆς εὐνοίας, Isocr. 109e ; τῆς ἀτιμίας, Dém. 603 fin, héritier de la bienveillance, du déshonneur ; κληρονόμον τινὰ καθιστάναι, Isocr. 386b ; Dém. 603 fin, instituer qqn héritier ; καταλείπειν, Isocr. 109e ; ἀπολείπειν, Plut. Rom. 5, laisser pour héritier ; γράφειν, Anth. 11, 171, inscrire pour héritier.
Étym. κλῆρος, νέμω.