κνέφας
κνέωρονκνέφας (τὸ)
obscurité, particul.
1 crépuscule du soir,
Il. 1, 475 ;
11, 194, 209 ; Eschl. Eum. 396, Pers. 357 ; Eur. Ph. 374, etc. ; Xén. Cyr. 4, 2, 15 ;
An. 4, 2, 9
||
2 crépuscule du matin ;
Ar. Eccl.
290 ; Xén.
Hell. 7, 1, 15
||
3 en
gén. obscurité, Eur. Hipp. 836 ; fig. Eschl. Eum. 378 ||
E Deux thèmes : th. κνεφατ-, d’où gén. κνέφατος, Pol. 8, 28, 10 ;
dat. κνέφαϊ,
El. N.A.
5, 43 ; par
contr. κνέφᾳ [ᾱ] Xén. Hell. 7, 1, 15 ;
th. κνεφε-,
d’où gén.
κνέφεος-ους, Ar.
Eccl. 291 ;
dat. κνέφεϊ,
Anth. 7,
633.
Étym.
pré-grec.