κνηστιάω-ῶ

κνῆστις

κνηστίς
κνῆστις, gén. ιος, acc. κνῆστιν (ἡ)
1 racloir, grattoir, Il. 11, 640 ; Anth. 6, 305 ||
2 démangeaison, Opp. H. 2, 427 ||
E Dat. κνήστιϊ, par contr. κνήστι [ῑ] Il. 11, 640.
Étym. κνάω.