κνηθμός

κνήθω

κνηκέλαιον
κνήθω :
1 gratter, d’où irriter, Arstt. Probl. 31, 3 ; Anth. 12, 238 ||
2 chatouiller, NT. 2 Tim. 4, 3 ; Clém. 328 ||
Moy. gratter sur soi, acc. Arstt. H.A. 9, 1, 10.
Étym. κνάω.