κολουροπυραμίς

κόλουρος

κολούρωσις
κόλ·ουρος, ος, ον :
1 qui a perdu sa queue, sans queue, Plut. Flam. 21 ||
2 p. ext. tronqué : πυραμίς, Nicom. Arithm. p. 126, pyramide tronquée (propr. sans queue ou pointe), cf. κολουροπυραμίς ; subst. αἱ κόλουροι, s. e. γραμμαί, Procl. Sph. p. 43, les deux colures, cercles de la sphère céleste.
Étym. κόλος, οὐρά.