Κορφίνιος

κόρχορος

Κορώϐιος
κόρχορος, Th. H.P. 7, 7, 2 et κόρκορος, ου (ὁ)
1 corète potagère, herbe sauvage que l’on mangeait comme légume, Ar. Vesp. 239 ; Nic. Th. 626 ||
2 c. ἀναγαλλίς, Plin. H.N. 25, 92.