κράντειρα

κραντήρ

κράντης
κραντήρ, ῆρος (ὁ)
I qui achève, qui accomplit, Lyc. 305 ||
II subst.
1 au plur. dents machelières, Arstt. H.A. 2, 4 ; p. ext. dents, Nic. Th. 446 ||
2 défense de sanglier, Lyc. 833.
Étym. κραίνω.