Κραντώ

κράντωρ

Κράντωρ
κράντωρ, ορος (ὁ)
1 qui accomplit, Epigr. (Paus. 8, 52, 3) ||
2 chef, roi, Eur. Andr. 508 ; Anth. 6, 118.
Étym. κραίνω.