Κρατέας

κρατεραύχην

κρατερός
κρατερ·αύχην, ενος (ὁ, ἡ) [ᾰ] au cou robuste, Plat. Phædr. 253e.
Étym. κρατερός, αὐχήν ; cf. καρτεραύχην.