κρατύνω

κρατύς

κρατυσμός
κρατύς [ᾰ] adj. m. seul. nomin. fort, puissant, Il. 16, 181 ; 24, 345, etc. ; Od. 5, 49, 148 ; Hh. Cer. 346.
Étym. κράτος.