κρατητής

κρατητικός

κρατήτωρ
κρατητικός, ή, όν [ᾰ]
1 propre à dominer, à l’emporter, Plat. Def. 414a ||
2 propre à retenir, à comprimer, gén. Plat. Def. 414a.
Étym. κρατέω.