κρείττωσις

κρείων

Κρείων
κρείων, οντος (ὁ) propr. le plus fort, d’où :
1 maître, chef, Il. 8, 31 ||
2 homme de naissance noble, Od. 4, 22.
Étym. indo-europ. *ḱreiH-, splendeur ; cf. sscr. śrī- ; v. κρείουσα.