κριθίασις

κριθιάω

κριθίδιον
κριθιάω (ao. ἐκριθίασα, pf. κεκριθίακα) [ῑθ] se bourrer d’orge, avoir une indigestion d’orge, en parl. de chevaux, Xén. Eq. 4, 2 ; Arstt. H.A. 8, 24 ; fig. se bourrer, se gorger, Cléanth. (Stob. Fl. 6, 20) ; Babr. 62, 2.
Étym. κριθή.