κροτητός
κρότιονκροτητός, ή,
όν :
I
1 retentissant,
Soph. El.
714 ||
2 frappé, Eschl. Ch. 428 ; particul.
en parl. d’un instrument à cordes
(πηκτίς, Soph.
fr. 227, frappé du doigt) ||
II subst. τὰ κροτητά :
1 chemins battus,
Th. H.P.
6, 6, 10 ||
2 craquelins, pâtisserie
sèche, Ath. 640b.
Étym.
vb. de κροτέω.